 Graag wil ik mij even voorstellen.
Mijn naam is Saskia. Ik zal hier op deze website maandelijks een column gaan schrijven over Selectief Mutisme. Hopelijk kan ik langs deze weg een lichtpuntje aanbieden voor ieder die het nodig heeft. Ik ben nu zelf in de dertig en heb vanaf mijn achtste levensjaar selectief mutisme. Gaandeweg heb ik hier mee leren leven en heb het min of meer kunnen accepteren dat het bij mij hoort. Er zijn periodes dat ik er nauwelijks last van heb en gerust gezellig zomaar een praatje sta te maken bij de benzinepomp. Maar er zijn ook dagen dat ik het liefste onzichtbaar wil zijn en contact met mensen zoveel mogelijk vermijd. Het grote verschil met vroeger is, dat het me nu niet meer zoveel pijn doet. Ik haal sneller mijn schouders op en laat het makkelijker los. Al weet ik wel pas sinds twee jaar dat het niet kunnen spreken in sommige situaties of in een vreemde omgeving, een naam heeft. Ik maar denken dat alleen mijn eigen naam de oorzaak hiervan was. Heel lang om deze reden heb ik een hekel aan mijn eigen naam gekregen. Want Saskia kan niet praten. Ik vermeed het liefste gesprekken waarin ik mijn naam moest uitspreken. Of ik schreef het op een briefje en zei er heel zachtjes bij dat ik keelontsteking had. Selectief mutisme werd dus een eye-opener voor mij en heeft er voor gezorgd dat ik er nu beter mee om kan gaan in het dagelijks leven. Ik heb het ervaren als een onzichtbare handicap en dat is het ook. Het wordt heel erg onderschat in deze maatschappij. Vroeger in mijn jeugd, was hier nog niets over bekend en dacht ik dat het niet kunnen spreken alleen bij mij hoorde. Ik voelde me eenzaam en verloren op deze wereld. De hele wereld begreep mij niet en ik begreep niet waarom de " hele wereld " wel normaal kon praten behalve ik. Mijn eigenwaarde daalde ver tot onder het nulpunt. Ik besloot te gaan schrijven want alleen daarin kon ik mijzelf uiten. Gedichten. Op een oude typemachine van mijn grootouders. Een zoektocht volgde .. BLAADJES Ik kijk omhoog. Waar ben ik in het doolhof van het het leven? Stilletjes leg ik alle blaadjes op een rijtje. Kleur na kleur vorm op vorm Ik probeer te begrijpen .. Plots komt er een windvlaag, alle blaadjes waaien weg. Altijd als er een storm opsteekt, en ik denk dat ik het leven begrijp, dan waait er een blaadje weg, en ben ik het spoor weer bijster. Je kunt de waarheid ook niet vasthouden, want blaadjes breken en vallen als een puzzelstukje uit elkaar. Wacht, ik begin weer gewoon opnieuw en probeer geduld te hebben Eindelijk, ben er nu bijna, ze zijn weer heel gemaakt. Maar er ontbreekt een klein stukje, weggevlogen met de wind en elders terecht gekomen. Het wordt weer donker. Saskia
0 Reacties
|