De zoektocht naar antwoorden

“Uw kind praat niet op school.”
Wanneer we bekomen zijn van de schrik, begin ik bij mijn allerbeste vriend Google. Deze vriend stelde mij nooit teleur bij eerdere grote vraagstukken en toen ik de wanhoop nabij was, vond ik via Google alle puzzelstukjes bij elkaar. 
 
Toen artsen in het ziekenhuis mij radeloos aankeken en ik te horen kreeg: “Mevrouw, we weten het niet meer. We weten niet waarom uw kind ziek is,” ben ik gaan Googelen tot ik een ons woog. Soms tot diep in de nacht. En ik vond antwoord (mijn kind bleek een zeldzame aandoening te hebben vanaf haar geboorte, wat overigens niets met selectief mutisme te maken heeft). 
 
Ik typ in: ‘Kind praat niet met andere kinderen’. Ik begin artikelen te lezen over sociale angst en al snel kom ik het woord selectief mutisme tegen. Niet veel later lees ik op een website alles over selectief mutisme. Weer die puzzelstukjes die in elkaar beginnen te vallen. Weer dat onderbuikgevoel wat opspeelt. Eigenlijk weet ik vanaf dat moment al zeker dat mijn dochter selectief mutisme heeft. Ik herken alles uit de artikelen en heb het gevoel alsof we zelf de hoofdrol spelen in de persoonlijke verhalen van ouders.
 
Niet veel later zitten we bij de huisarts. “Onze dochter durft buitenshuis niet te praten. Niet tegen volwassenen, niet tegen leeftijdsgenoten en zelfs niet tegen sommige familieleden. Terwijl ze thuis een entertainer is en de sterren van de hemel zingt.” Zo, dat is eruit. 
 
Ik verwacht een sceptische huisarts, maar tot mijn verbazing zegt hij: “Ik heb uw dochter hier inderdaad ook nog nooit horen praten, ze is wel enorm verlegen.” Ik ben er even stil van. Nog iemand die het dus is opgevallen. Ik ben niet gek.
 
Normaal krijg ik dingen moeilijk voor elkaar bij de huisarts, maar nu is hij het met ons eens. Gelukkig maar, want ik wil een doorverwijzing naar het UMC Utrecht. Ik heb gelezen dat er daar een speciaal zorgprogramma is voor kinderen met selectief mutisme en dat de diagnose binnen één dag kan worden gesteld. Als we dit dan gaan doen, dan meteen maar goed.
 
Ik lees over het programma Spreekt voor Zich, wat ontwikkeld is voor kinderen met selectief mutisme. In Utrecht zouden we daar voor opgegeven kunnen worden. Met de doorverwijzing maken we een afspraak in het UMC en vanaf dat moment is het afwachten. 
 
De zoektocht is niet voorbij, maar is zojuist pas begonnen.