Blog Archives

Het verhaal van een volwassen vrouw over haar leven met selectief mutisme.Zo voelt dat.

27/6/2016

0 Reacties

Ik vergeet nooit meer die dag dat ik als klein meisje op de basisschool mijzelf een uur op het toilet had opgesloten ...
Puur uit angst om een leesbeurt te krijgen in de klas.
Wat daarna volgde…
Als kers op de taart, ik kreeg ontzettend op mijn kop en een berg strafwerk te doen omdat ik een uur spoorloos was...
De pijn die mij dit deed voor de zoveelste keer onbegrepen te zijn sneed recht in mijn ziel.

Achteraf onbegrijpelijk dat geen enkele leerkracht toentertijd op school er ook maar iets aan heeft gedaan om mij te helpen.
Laat staan gewoon te vragen wat er met mij aan de hand was.
Als ze vroegtijdig hadden ingegrepen was ik misschien niet zo verdwaald geraakt.
Ik was het spoor totaal bijster. Op school maar ook in mijn eigen omgeving.
Ik heb jarenlang gedacht dat ik een raar buitenaards wezen was.
Hadden ze toen maar...

Al was selectief mutisme toen ook nog niet bekend denk ik.
Ik ben van mening dat ze hier tegenwoordig zoveel mogelijk over moeten weten op scholen.

De gevolgen van het niet (vroegtijdig) erkennen kunnen veel schade met zich meebrengen.
Ik hoef alleen maar naar mijzelf te kijken. Totaal verloren in de maatschappij.
Toch heb ik keihard geknokt, en heb ik "gewoon" mijn opleiding afgemaakt.
Al zag niemand mijn onzichtbare pijn en het dagelijks gevecht.
Ik ben doorgegaan en kreeg een diploma in handen...

UIT DE OUDE SCHOENENDOOS:

De route naar antwoord

Blijf staan waar je staat, kijk eens goed om je heen.
Voel de warmte van je eigen zijn en besef, je gaat niet alleen.
Luister naar het kloppen van je hart
Voel dat je leeft.
Het geluk mogen hebben dat je bestaat.
Besef dat je niet alleen gaat.
Jezelf zijn.
Je hoeft niet te worden gedragen door een ander omdat je denkt dat je het zelf niet kan.
Ga! en klim het podium op.
Het podium met gouden letters: VAN MIJ
BUIG. Je verdient het applaus.
Richt je ogen eens naar binnen.
De kant van je eigen land.
Het land dat al zo lang dichtbij was en jij maar zoeken.
Zoeken naar het bordje met een plaatsnaam, Antwoordenland misschien?
Ik zocht en vroeg. Maar niemand die ooit dit bordje had gezien.
De wanhoop zeer nabij.
Totdat ik stilstond om me heen keek en dacht
Tjee. Alle wegen leiden naar mij

Saskia

0 Reacties

Groep 8

1/6/2016

0 Reacties

Groep 8, een moeilijke tijd voor Linde. Niet vanwege de leerstof, huiswerk of de toetsen.
Kamp en musical. Aan beide zal Linde niet deelnemen. Gelukkig maakt de juf er geen probleem van. Naast het niet kunnen spreken 3 dagen, zou daarbij het douchen, omkleden, toiletbezoek en eten bijkomen, te veel voor Linde.  Ze moet die dagen wel op school verschijnen bij een juf die ze zelf mag kiezen.  Afgesproken wordt dat we wel naar de “Bonte avond” komen met Linde en helpen we samen bij het maken van het decor.

De klasgenoten puberen volop. Ze zijn druk, anders. De juf wordt ook anders, ze moet wel om de groep in de hand te houden. Natuurlijk verandert Linde ook, maar wat heeft ze het moeilijk. Ze observeert, staat aan de zijlijn en ziet haar beste vriendinnetje lachen om rare grapjes van de stoere jongens. Ze voelt zich extra eenzaam. Ze vindt de humor eerder gênant dan grappig, ze heeft te weinig sociale contacten om te oefenen met dat soort praatjes. Ik bedenk me dat het zou kunnen voelen alsof je je als enige niet-drinker in een groep lichtelijk beschonken personen bevindt.

Iedere morgen huilen en boos zijn op haar haar en kleding, ik weet dat het bij het puber zijn hoort, ben er zelfs blij mee, het is immers leeftijdsadequaat gedrag. Dat is best weer raar dat ik daar blij mee ben want de diagnose “selectief mutisme plus een grote sociale angststoornis ”wil niet zeggen dat ze zich persé anders zou ontwikkelen op andere vlakken. Toch wilde ze tot voor kort ’klein’ blijven maar dat verandert nu dus, soms neemt ze een stapje, soms neemt ze een sprong.

Van onze therapeute krijg ik op het moment het advies om haar zelf te laten bedenken hoe ze je iets duidelijk wil maken bijvoorbeeld op straat, als ze het niet kan zeggen. Begrijp me niet verkeerd, het is  zoveel beter het jonge kind spelenderwijs van de spreekangst af te helpen met de daarvoor bekende therapieën dan non-verbale communicatie aan te leren. Bij Linde die zo’n angst heeft, is dat spelenderwijs niet gelukt, het zat te diep, was te groot en misschien had ze in de gaten dat ze uitgedaagd werd, ik weet het niet precies. Ook de periode waarin we toen zaten heeft misschien meegespeeld: mijn vader was destijds ernstig ziek en is overleden, mijn zoon werd vaak in het ziekenhuis opgenomen, geen goede basis voor het gevoel van veiligheid. Het zijn natuurlijk voorkomende levensgebeurtenissen maar voor een sensitief kind mogelijk teveel. Aangezien Linde door moet, op een voor haar zo minst mogelijk stresserende manier, doen we het voorlopig zo.

Het ‘niet spreken’ heb ik tot op bepaalde hoogte geaccepteerd maar het verstarren en de uitdrukkingsloze blik op straat of in winkels blijf ik lastig vinden. Onderzoekende blikken; “ Wat is haar probleem? chagrijnig?” Nee het is niet zo,  hier staat een ontzettend lief, vrolijk en sociaal kind, dat zo haar best doet.  De blikken ziet Linde ook  en daarom trek ik het me aan, voor haar, niet voor mijzelf. Ik ben zo trots op haar.

Haar broer zit momenteel in een wat luie fase. Als ik, misschien te veel, mopper op hem wijst Linde mij erop:  “Hij heeft ook gevoelens, mam”. Zo, en dat is onze Linde, rekening houdend met iedereen en ik hoop dat men dat ook met haar doet. Tot ze er klaar voor is want de ervaring heeft ons geleerd dat ze wacht….. tot ze durft.

0 Reacties

Het verhaal van een volwassen vrouw over haar leven met selectief mutisme.Zo voelt dat.

Groep 8

Archieven

Informatie

Selectief mutisme

Nieuws