Het geluid van geluk

Stilte. Het is iets waar ik van hou. Soms heb ik het zelfs nódig. Om tot rust te komen of om goed te kunnen inparkeren. Harde muziek, door elkaar pratende mensen, rumoer, herrie, de zaagmachine van de buurman, gek kan ik ervan worden. Misschien ben ik daar wel wat apart in. Zou kunnen.

Totdat het gaat over de stilte van mijn kind. Nooit over nagedacht vroeger. Lekker juist, zo’n rustig kind dacht ik altijd. Dat constante gegil en geschreeuw van spelende kinderen, kriegel word je daar toch van? 

Ik heb ook helemaal niet zo’n rustig kind. Althans, thuis. Ze kletst de oren van ons hoofd af. Haar eerste woordje met negen maanden was mama, vele anderen volgden daarna. Altijd lachen, lekker vrolijk, heel wijs voor haar leeftijd. Rond twee à driejarige leeftijd stapt ze nog op andere kindjes af. Niks aan de hand. Maar dan ineens zijn er wat gebeurtenissen in haar jonge leven. Traumatische gebeurtenissen door de vele onderzoeken in het ziekenhuis. 

Ik zie haar veranderen voor mijn ogen. Het spontane, vrolijke kind wordt teruggetrokken en stil als we ons in de buitenwereld begeven.
Tegen andere kindjes praat ze niet meer. Thuis is ze nog steeds de vrolijke kletskop, godzijdank wel.

Met veel moeite en aanpassingen gaat ze voor het eerst naar de basisschool. Door de medische problemen vergeten we even hoe verlegen ze kan zijn. De focus ligt op zo goed mogelijk de week door zien te komen. We krijgen veel feedback van de juf. Alles gaat naar verhouding goed. We zijn opgelucht. Totdat we na enkele maanden een gesprek hebben. De juf zegt: ‘Uw dochter heeft nog nooit 1 woord gesproken tegen mij of de kinderen.’ We zijn stomverbaasd. Punt 1 omdat we het nu pas te horen krijgen, punt 2 omdat we echt niet verwacht hadden dat een kind volledig stil zou kunnen zijn. Volgens juf geen enkel woord. Niet één! 

De juf gaat ervan uit dat het vanzelf over zal gaan. Dat het tijd nodig heeft en ze straks vast meer op haar gemak zal zijn. “Meer kinderen hebben tijd nodig om te wennen hoor!” zegt ze. Meteen voel ik twijfel. Iets in mij zegt dat dit niet klopt. Dat moederinstinct heeft mij al vaker het juiste verteld. Ik heb geleerd ernaar te luisteren. Maar nu weet ik even niet wat ik moet doen of waar we moeten beginnen.

De moed zakt ons in in de schoenen als we thuiskomen. Ik ben intens verdrietig omdat mijn lieve meisje dus heel de week op school niet haarzelf kan zijn. Niet praten, niet zingen, niet lachen, niet dansen. Wat wij thuis zien, ziet dus verder niemand. Mijn man is verbijsterd. Wat doen we nu?

Voor het eerst in mijn leven kan ik zeggen dat ik dus niet altijd van stilte hou. Sterker nog, nu waardeer ik pas voor het eerst het geluid van lachende, spelende kinderen.