Groep 8

Groep 8,  een moeilijke tijd voor Linde. Niet vanwege de leerstof, huiswerk of de toetsen.  
Kamp en musical. Aan beide zal Linde niet deelnemen. Gelukkig maakt de juf er geen probleem van. Naast het niet kunnen spreken 3 dagen, zou daarbij het douchen, omkleden, toiletbezoek en eten bijkomen, te veel voor Linde.  Ze moet die dagen wel op school verschijnen bij een juf die ze zelf mag kiezen.  Afgesproken wordt dat we wel naar de “Bonte avond” komen met Linde en helpen we samen bij het maken van het decor. 

De klasgenoten puberen volop. Ze zijn druk, anders. De juf wordt ook anders, ze moet wel om de groep in de hand te houden. Natuurlijk verandert Linde ook, maar wat heeft ze het moeilijk. Ze observeert, staat aan de zijlijn en ziet haar beste vriendinnetje lachen om rare grapjes van de stoere jongens. Ze voelt zich extra eenzaam. Ze vindt de humor eerder gênant dan grappig, ze heeft te weinig sociale contacten om te oefenen met dat soort praatjes. Ik bedenk me dat het zou kunnen voelen alsof  je je als enige niet-drinker in een groep lichtelijk beschonken personen bevindt.   

Iedere morgen huilen en boos zijn op haar haar en kleding, ik weet dat het bij het puber zijn hoort, ben er zelfs blij mee, het is immers leeftijdsadequaat gedrag. Dat is best weer raar dat ik daar blij mee ben want de diagnose “selectief mutisme plus een grote sociale angststoornis ”wil niet zeggen dat ze zich persé anders zou ontwikkelen op andere vlakken. Toch wilde ze tot voor kort ’klein’ blijven maar dat verandert nu dus, soms neemt ze een stapje, soms neemt ze een sprong.  

Van onze therapeute krijg ik op het moment het advies om haar zelf te laten bedenken hoe ze je iets duidelijk wil maken bijvoorbeeld op straat, als ze het niet kan zeggen. Begrijp me niet verkeerd, het is  zoveel beter het jonge kind spelenderwijs  van de spreekangst af te helpen met de daarvoor bekende therapieën dan non-verbale communicatie aan te leren. Bij Linde die zo’n angst heeft, is dat spelenderwijs niet gelukt, het zat te diep, was te groot en misschien had ze in de gaten dat ze uitgedaagd werd, ik weet het niet precies. Ook de periode waarin we toen zaten heeft misschien meegespeeld: mijn vader was destijds ernstig ziek en is overleden, mijn zoon werd vaak in het ziekenhuis opgenomen, geen goede basis voor het gevoel van veiligheid. Het zijn natuurlijk voorkomende levensgebeurtenissen maar voor een sensitief kind mogelijk teveel. Aangezien Linde door moet, op een voor haar zo minst mogelijk stresserende manier, doen we het voorlopig zo.  

Het ‘niet spreken’ heb ik tot op bepaalde hoogte geaccepteerd maar het verstarren en de uitdrukkingsloze blik op straat of in winkels blijf ik lastig vinden. Onderzoekende blikken; ​“ Wat is haar probleem? chagrijnig?” Nee het is niet zo,  hier staat een ontzettend lief, vrolijk en sociaal kind, dat zo haar best doet.  De blikken ziet Linde ook  en daarom trek ik het me aan, voor haar, niet voor mijzelf. Ik ben zo trots op haar.  

Haar broer zit momenteel in een wat luie fase. Als ik, misschien te veel, mopper op hem wijst Linde mij erop:  “Hij heeft ook gevoelens, mam”.  Zo, en dat is onze Linde, rekening houdend met iedereen en ik hoop dat men dat ook met haar doet. Tot ze er klaar voor is want de ervaring heeft ons geleerd dat ze wacht….. tot ze durft.