Engelse teksten zijn vaak zo treffend...

"You with the sad eyes
Don’t be discouraged
Oh I realize
It’s hard to take courage
In a world full of people
You can lose sight of it all
And the darkness inside you
Can make you feel so small"
Cyndi Lauper

Engelse teksten zijn vaak zo treffend.
Op mijn zoektocht naar informatie kom ik woorden tegen zoals fear, terrified en suffering, in één noemer met selective mutism. Ze raken me diep  en komen me voor als in de omschrijving van een enge film.

Helaas moeten  kinderen zoals Linde, kinderen met selectief mutisme, dagelijks vechten tegen deze zaken om zich staande te houden. Hoe Linde zich werkelijk voelt kunnen wij alleen maar naar gissen natuurlijk want ze heeft het er niet graag over.
Over de impact op ons, haar ouders, gaat dit stukje, want de kleinste dingen kunnen zo groot zijn vooral als je even denkt dat er geen vooruitgang is.

Samen In de achtertuin. Ik pak mijn fiets om Linde naar school te brengen en ik hoor haar stem:  “kijk wat een mooie lucht” Ik kijk niet naar de lucht maar ik kijk naar haar, verbaasd, ze praat …in de achtertuin..

In de bus. Ik had toegegeven dat ik nog nooit met deze bus geweest was. De ene na de andere senior stapt in. Ze  fluistert  ‘of we wel in de goede bus zitten’. We lachen…

Hartje stad. Op weg naar de mediagigant om een tablet voor haar verjaardag uit te zoeken;  “ïk wil graag een witte”…

Als ze zonder pardon de voordeur uitloopt (ze loopt nooit alleen over straat) en zelfs de deur achter zich dichtslaat om een brief te posten aan haar idool….

Momenten die ik koester, ze kan het, het zit in haar.

We hebben het hier over een kind met stevig selectief mutisme dat buiten de muren van ons huis niet tot zeer weinig kan praten en veel last heeft van verstijving/bevriezing van haar lichaam.  Als iets haar raakt of verwonderd, is er ontspanning en reageren haar hersens en daardoor natuurlijk haar verdere lichaam, zoals wenselijk is.

Ik heb nu zo mijn eigen trucjes: in de supermarkt ben ik zogenaamd mijn leesbril vergeten, ik vraag Linde de ingrediënten voor te lezen, op weg naar school vergis ik me expres over iets waar zij verstand van heeft.  Ze houdt van corrigeren dat doet ze nu ook fluisterend.

Ik heb jaren gehad dat ik er 24/7 aan dacht. Dat stemmetje in mijn hoofd: “Linde praat niet”. Ik wilde eigenlijk ook nergens anders aan denken, was gewoon geïrriteerd als ik gestoord werd in mijn piekeren. Zoeken maar oorzaken en oplossingen, daar kun je heel lang over nadenken. Als dan de therapie na 2 jaar nog geen greintje aanslaat beleef ik het hele circus overnieuw. Dat denken resulteerde  in een overvolle kledingkast, meters boekjes en een karrenvracht knuffels. Niet bedoeld om haar te troosten maar aangeschaft, gewoon omdat ze in mijn gedachten was. Verwendheid lag op de loer maar het heeft zo te zien geen schade aangericht. Als Linde iets wil vraagt ze het voor haar verjaardag of Sinterklaas, wat een geluk dat we zo’n verstandig kind hebben.

Dat we relatief laat begonnen zijn met hulp te zoeken, Linde was inmiddels 6, hebben we onszelf verweten. Wij wisten gewoon niet dat het niet vanzelf zou overgaan, psychologen en therapeuten stonden zo ver van ons. Bovendien waren mijn man en ik vroeger beiden verlegen.

Een foto, Lindes klasje groep 2, de meeste kindjes staan er geforceerd lachend op. Linde kijkt met een ondeugend gezicht en maakt het peace-teken met 2 handen. Op dat moment  was er dus groei, ze was toen 5 jaar. In groep 4 steekt ze zelfs haar vinger op. De teleurstelling als ze iets niet meer doet, is frustrerend. Haar spreekbeurt die ze vanaf groep 5 keurig deed, wel zacht maar verstaanbaar, in groep 8 gaat het niet meer. Gelukkig bereiken we een compromis want een spreekbeurt is meer dan het spreken alleen, de voorbereiding telt ook. De juf leest de spreekbeurt op en Linde assisteert met haar power-point presentatie en geeft haar materiaal door aan de klas.

Het idee dat ons kind iedere dag in angst leeft. Wat doet deze stress met haar opgroeiende lichaam? Is er kans op decompensatie? Wat moet zij allemaal doormaken? Lieve mensen proberen ons gerust te stellen, maar de filmpjes die ik zie, mensen van ver in de 20 met selectief mutisme? Toch er is wel acceptatie van de actuele situatie. Eerder werd ik al  triest als ik een kind van pakweg 6 alleen in de supermarkt een boodschapje zag doen, als ik  een groep meiden zag  giebelen op straat, zelfs als ik een peuter over de vloer zag dweilen in de supermarkt (wie wil dat nu?). Nu ben ik gestopt met die vergelijkingen.

Behalve het afscheid nemen op school dat went niet, zelfs na 8 jaar niet. Over haar gezicht ligt dan een donkere schaduw, haar heldere ogen zijn ineens een tint donkerder. Ik zou willen dat ik meer nuchter was, mijn moeder zegt me wel eens “jij moet zelf veranderen” en daar heeft ze in dit opzicht best gelijk in, gewoon dit ook accepteren en niet de hele weg naar huis er aan blijven denken. Natuurlijk blijf ik positief naar Linde, altijd, ik zie wat zij allemaal wel kan en hoe begaafd zij is en ik heb het idee dat als zij er klaar voor is het praten gaat komen.

‘Thuis is ze niet zo hoor’, ongelovige blikken. Terugkijkend denk ik: wat een geforceerde periode, altijd bezig mijn kind te verontschuldigen en later het uit te leggen. Dat laatste is achteraf gezien natuurlijk goed geweest,  selectief mutisme moet een stem krijgen.

We hebben nog een kind, een introvert type. Het selectief mutisme van Linde beïnvloedt ook mijn kijk op hem. Als hij vertelt dat hij verdwaald is geweest met de fiets en de weg heeft gevraagd aan een mevrouw maar ook als hij vertelt dat hij door een heel ingewikkelde smoes tegen de leraar straf heeft ontlopen, ben ik opgelucht. Tja, dat laatste mag niet natuurlijk maar het ging om een vergeten boek.
Linde wordt geaccepteerd in de klas, heeft één vriendin tegen wie ze alleen thuis praat, dat meisje is soms haar stem in de klas. De klasgenootjes zijn lief. Ook de kinderen uit de parallel groep 8 proberen het te begrijpen, 2 meisjes vragen mij of Linde misschien een ziekte heeft, even slikken, ja het is wel een soort aandoening zeg ik. “Hoe vindt ze het dan dat ze straks naar de middelbare school moet?”, het lijkt of mijn keel steeds dichter gaat zitten, “spannend ..net als jullie maar dan wel iets meer”, veel meer denk ik….

---