Brugklas

Wennen voor iedereen , wat gewoon is, wat fijn dat het gewoon is eigenlijk.
 
Met Linde gaat het boven verwachting goed.

Geen tranen ’s-morgens over school , wel over haar kleding en haar wat niet goed zit.

Het gaat er heftig aan toe. Niet boos worden, vanmiddag zal ik het er met haar over hebben. Maar dan is het middag, ze komt thuis, is een half uur doodop en dan komt ineens de energie weer terug. Ik vergeet het en we gaan naar het huiswerk kijken.  Want gedragsmatig,  waar eindigt haar sociale angst en begint haar puberteit?

 2 jaar peuterspeelzaal en 8 jaar basisschool, geen dag zonder zorgen, angst, verdriet, dat doet ook wat met je als ouder. En nu voelt het vreemd, er is iets even weg . Ik had gedacht dat als dat zou gebeuren ik huizenhoog zou springen maar zo werkt het niet, het zit vast.  Voor het eerst kan ik gemeend zeggen als ik een kennis tegen kom: “het gaat goed op school”.

Welkom in de wereld die leerlingvervoer heet, Linde is in 20 dagen al 12x te laat gekomen.  Ik onderhoud een hotline met de taxicentrale en klachtenlijn. Beloofd wordt een vaste chauffeur. 

Maar ook deze ervaring kent kleine voordeeltjes. Linde heeft al 2 maal tegen een chauffeur gesproken:  eenmaal de naam van haar school en eenmaal haar adres. Beetje verbolgen appt ze me vanuit de taxi, “dat hoort hij toch te weten?”  Ze vergat haar angst door het belang hiervan, als een soort reflex misschien?  Of dit dan gaat doorwerken naar andere situaties  is de vraag maar toch hopen we erop, zijn er blij mee, ze kan zich wel een beetje redden.

Te laat zijn betekent bovendien: binnenkomen in een volle klas, het te-laat briefje afgeven aan de leraar. Wat een dappere actie, vooral als je weet dat zij zich in groep 8 bijna niet kon bewegen, houterig en ineengedoken liep zij door de school. Toen ze laatst om 1 minuut voor half 9 de trap op sloop langs de conciërge werd ze teruggeroepen voor het briefje, beledigd was ze, maar ik zag het voor me:  met haar grote tas sluipend de trap op zoals ieder kind zou doen, prachtig.  

Linde voelt zich goed in deze kleine overzichtelijke klas.  Ze vertelt dat de één snel huilt, een ander veel boos is en een derde snel verward is. Observeren kan ze als de beste. De moeders van  2 klasgenootjes benaderen ons,  hun dochters willen graag meer met Linde optrekken maar ze durven niet goed, zou ze bang worden? Blij dat de ouders het vragen want Linde wil graag maar ze kan het niet duidelijk maken, nu hebben ze in ieder geval contact via whats app, een mooi begin. 

De leraren zijn geduldig en strooien met complimenten, de kinderen zijn oké en ze haalt hoge cijfers . Behalve haar eerste cijfer voor wiskunde.  Bij uitzondering  in een ander lokaal wiskunde en haar geodriehoek nog  in haar andere etui in haar vaste klas. Daar steekt het selectief mutisme zijn kop op: onmacht om het aan te geven, dus heeft ze maar wat uit de hand getekend.  Een flashback … het secuur uitgescheurde papieren paaseierdopje in groep 6...geen schaartje… Letterlijk kleine dingetjes maar grote impact.

Als ze een zelfportret moet tekenen is ze erg overstuur, perfectionisme en onzekerheid. Gelukkig  biedt de smartphone uitkomst, ze maakt van haar foto digitaal een tekening en tekent die na. Ik lach als ik denk aan het zelfportret van haar broer destijds:  een eierhoofd met 2 hele kleine oogjes en hij vond het goed, zo niet gelijkend.

Elke middag appt ze me in de pauze. Ik hou er rekening mee. Als zij niet meer de behoefte aan contact met mij heeft in de pauze stopt het vanzelf, het is zelfs al minder dan in het begin. Ik geef haar dikke duimen en zij geeft mij kloppende hartjes.