Stille drukke dagen

De feestperiode is weer voorbij. Het was weer gezellig, maar ook best stressvol. Veel kinderen zijn in de maand december al wat uit hun doen, maar wanneer je kind selectief mutisme heeft dan zijn deze drukke dagen net even wat lastiger.
 
Het begint bij Sinterklaas. Er wordt volop geoefend op liedjes zingen in de klas. Mijn dochter zingt luidkeels alles mee en kent iedere regel uit haar hoofd. Thuis. Op school durft ze niet mee te zingen en te dansen. Als ouder doet het je best verdriet, zien en horen dat je kind totaal stil is, terwijl de rest van de kinderen vrolijk staat mee te joelen. Ze vindt Sinterklaas en zijn Pieten geweldig, totdat ze voor haar neus staan. Ze durft ze niet aan te kijken en klapt eigenlijk helemaal dicht. De angst wint het op dat moment van de vreugde. Dat vind ik eigenlijk nog wel het ergste aan selectief mutisme. Een kind zou tijdens het grootste kinderfeest van het jaar zich alleen vrolijk en onbevangen moeten voelen, niet angstig en teruggetrokken. Dat vrolijke gezichtje zou niet alleen thuis zichtbaar moeten zijn, maar ook in de buitenwereld.
 
De eerste jaren heb ik er altijd voor gezorgd in overleg met de juf, dat ik op 5 december ook in de klas aanwezig was. Mijn dochter kroop dan altijd dicht tegen me aan, keek de Pieten niet aan en naar Sinterklaas schoof ze voetje voor voetje om een handje te geven. Dit alleen met de wetenschap dat ik vlakbij haar zat in de klas. Ieder kind moest netjes dankjewel zeggen tegen Sinterklaas voor het cadeautje en dat deden ze dan ook allemaal netjes. Ik zat er zo trots als een pauw en ontroerd bij omdat mijn kind een heel klein glimlachje tevoorschijn toverde voor de Sint, haar manier om ook dankjewel te zeggen. Ieder stapje, hoe klein ook, was voor ons een grote overwinning.
 
Ik heb verder het Sinterklaasfeest altijd rustig gehouden. Met het gezin en opa en oma bij ons thuis, zonder luid gebonk en doorgedraaide Pieten die op visite komen. Zelfs dan was het voor onze dochter nog heel erg spannend. Cadeautjes uitpakken terwijl iedereen naar je kijkt, dat durfde ze aan het begin zelfs niet. Met ieder pakje liep ze naar de gang en ging het daar uitpakken. Later vertelde me ze dat ze heel erg zenuwachtig werd als iedereen naar haar kijkt. Niks geen pakjes open scheuren en gillen van plezier, onze dochter deed het zelfs thuis nog heel erg rustig en op haar gemak. We hebben met de jaren geleerd dat we er goed aan hebben gedaan om haar het tempo te laten bepalen.
 
Wanneer dan het Sinterklaasfeest geweest was, werd op school alles binnen één dag alweer omgetoverd in kerstsfeer. De kerstliedjes voor de kerstvoorstelling stonden meteen op het programma om uit het hoofd te worden geleerd. Een optreden waarbij je moet dansen en zingen voor een hele zaal vol ouders, is voor een kind met selectief mutisme een behoorlijke nachtmerrie. Natuurlijk praatte ik veel op school en ben ik geregeld aanwezig om onze dochter te helpen tijdens deze dagen, maar uiteindelijk hebben we nog nooit een decembermaand meegemaakt waarin ze niet continue ziek is. Slecht slapen, buikpijn en voortdurend boos en verdrietig zijn thuis. Helaas heb ik daar dan nog niet de ziektedagen bij geteld die horen bij het hebben van een chronische ziekte (naast selectief mutisme), wat er dus soms voor zorgt dat onze dochter weken achter elkaar niet op school kan zijn. 
 
Wat kijken we ieder jaar altijd weer uit naar de kerstvakantie. Totale rust nemen we dan, niks moet en alles mag. De meeste dagen brengt onze dochter dan ook door met lezen, knutselen en films kijken. Langzaam zien we ons kind weer bijkomen en ontspannen, het lieve en vrolijke meisje is dan weer terug en we zijn blij dat de drukke dagen weer voorbij zijn.
​Op naar de volgende feestdagen…